Deze blog gaat niet over wijlen (ex-premier) Ruud Lubbers, die ooit George Bush senior op zijn ranch, waar verschillende paarden rondliepen, toeriep ‘dat hij horses fokte’. Dit voorbeeld wordt nogal eens aangehaald als het gaat om het steenkolen Engels van onze politici. Ook moet je als lezer bij de feiten die volgen niet al te veel visualiseren of even wachten met eten. Maar uiteindelijk gaat het hier om een zakelijk geschil met grote belangen, dus daar komt hij.
Als het gaat om de sportrechtpraktijk, hebben we het niet alleen over voetbal, atletiek en schaatsen, maar ook over de paardensport. Waarin nogal eens iets speelt. Zeker als het gaat over het fokken van paarden en de zakelijke overeenkomsten die daarover gesloten worden, mét de daarmee gemoeide (vaak hoge) financiële waarden.
Zo was er ook het nodige aan de hand in een zaak tussen een Nederlands bedrijf dat een paardenfokkerij exploiteerde (verkoper) en een Duitse paardenfokker en -handelaar (koper). De laatste kocht in 2010, rondom de Wereldruiterspelen, een dekhengst met de naam Totilas. Koopprijs: 9 miljoen euro. Niet niks. Kort na aflevering van Totilas aan zijn nieuwe eigenaar, ontving de nieuwe eigenaar ook 301 rietjes sperma van Totilas met een waarde van honderdduizenden euro’s. Zonder dat daarvoor nog aanvullend betaald hoefde te worden.
Totilas overleed in 2020. Tot verbazing van de koper, bleek de verkoper vlak na de dood van Totilas via een derde partij Totilas’ sperma aan te bieden op internet. Dit viel verkeerd bij de koper, want met de koop van het paard veronderstelde de koper óók het exclusieve fokrecht te hebben verkregen om diens sperma (door) te verkopen. Maar dat zag de verkoper toch anders. Die was van mening alleen de “eigendom” van Totilas te hebben verkocht, maar niet dit exclusieve fokrecht. En met nog de nodige rietjes sperma in de vriezer die hij graag verzilverd zag, lag daar toch echt wel een groot financieel belang. Kortom: meerdere procedures volgden, zowel in Duitsland als Nederland. De beslissing was op 15 februari 2023 aan onze rechtbank in Gelderland.
Het opmerkelijke is dat deze partijen de koopovereenkomst, waarmee dus een bedrag van 9 miljoen euro gemoeid was, alleen mondeling hadden beklonken. Er was zelfs geen spreekwoordelijk bierviltje. Kort gezegd moet de bedoeling van de verkoper en de koper dan worden afgeleid uit de omstandigheden, en uit wat partijen aanvoeren en (kunnen) bewijzen. Hier werden ook meerdere getuigen gehoord door de rechter, waarbij – uiteindelijk – vooral de doorslag gaf dat kort na de verkoop van Totilas dus ook nog een vrieskist ingevroren sperma ‘kosteloos’ aan de koper was geleverd. Daarmee past dit goed in het plaatje van het verhaal van de koper, namelijk dat hij daarmee óók de exclusieve fokrechten had verkregen. Bijkomend punt in het voordeel van de koper was verder dat de verkoper, al die jaren tussen de koop (2010) en de dood van Totilas (2020) nooit meer in zijn sperma had gehandeld.
Dus kortom, zo oordeelde de rechtbank de dag na Valentijnsdag: ‘er was genoegzaam aangetoond dat het de bedoeling was van partijen om het fokrecht en de verkooprechten om de bedoelde sperma te vermarkten waren inbegrepen in de koop’.
Maar let wel: één dekhengst maakt nog geen zomer.
Hier waren de omstandigheden dusdanig dat het fokrecht en verkooprecht geacht werd te zijn inbegrepen, maar dat hoeft niet standaard zo te zijn. Integendeel, deze zaak laat zien welke financiële belangen er gemoeid zijn met fokrechten, en dat daarover aparte of andere afspraken kunnen worden gemaakt. Zeker ook waar het het voorbehouden of tijdelijk doorzetten van verkoop betreft door een verkoper.
Lees het vonnis hier: http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBGEL:2023:706
Voor alle sport & recht zaken: Charissa Koster, koster@dayonelegal.nl
